Het pinksterweekend stond voor een tiental DSE renners volledig in het teken van de tocht der tochten, de Friese Elfstedentocht! Op de officiele site als volgt beschreven:
“Al meer dan 100 jaar fietsen op pinkstermaandag ongeveer 15.000 deelnemers de Fietselfstedentocht. De route van deze 235 kilometer lange tocht start en finisht in Bolsward. Deelnemers starten in 23 verschillende groepen, ’s morgens tussen 05.00 en 08.00 uur in het centrum van Bolsward. Iedere 8 minuten start er een groep met ongeveer 650 deelnemers. Het lotingssysteem zorgt voor de indeling van de verschillende groepen. Om de tocht te volbrengen moeten de deelnemers alle stempels bij de verschillende posten hebben gehaald en uiterlijk om 24.00 uur bij de laatste finishcontrole in Bolsward zijn.”
Kortom een mytische tocht die je 1x of zoals in het geval van een 1 renner al 9x in je leven gereden moet hebben!
Het avontuur startte al op zondagmiddag op de Europalaan alwaar alle renners met fiets en de nodige bepakking, meer dan menig vrouw zou meenemen, verzamelde om de reis naar het hoge noorden te ondernemen. Bijna iedereen op tijd, werd de bus snel geladen, vond iedereen een plekje in de auto en konden we vertrekken naar de Koaidyk in Earnewald. Een enkeling zag op tegen de twee en een half uur durende reis waar de ander het als een normaal dagje sturen beschouwde. Bij Lelystad werd de bus naar “Haje Lepelaar” gestuurd voor een tussenstop. Vakkundig loodste de voorzitter ons naar een prachtig plekje op het terras met uitzicht op een ooievaarsnest alwaar we genoten van een heerlijk kopje koffie en al het natuurschoon om ons heen. Zo stonden er enkele opmerkelijke koeien die de beroepsmatige aandacht van 1 van onze renners trok. Vervolgens werd de penningmeester aldaar democratisch gekozen en werden de eerste betalingen voor het weekend verricht. Na deze korte break en enkele formaliteiten werd de reis naar Earnewald voortgezet waar we na een klein uurtje aankwamen op vakantiepark “It Wiid”. Nadat we waren ingecheckt konden we op zoek naar onze bungalow met eigen aanlegsteiger en prive sauna. Met grote bewondering werd de accommodatie bekeken en na goedkeuring van iedereen werden de kamers verdeeld en kon iedereen zich verder installeren. Het voltallige gezelschap was inmiddels wel toe aan een biertje en wat te eten. Gelukkig hadden we gereserveerd in het restaurant van het park dus togen we op het gemak die kant op. Het eerste biertje in de zon op het terras aan de haven van Earnewald smaakte dan ook geweldig. Helaas waren nagenoeg alle koude biertjes daarna op en dat bleek niet de enige misser van het restaurant. Eenmaal binnen aan tafel konden, de uiterst vriendelijke dames, niet voorkomen dat we toch net wat te lang moesten wachten, de soep koud was en alle echte vlees burgers uitverkocht waren. Gelukkig zijn we de moeilijkste niet en sloegen we ons na een alternatieve bier en burger bestelling door de “redelijke” maaltijd heen. Ondertussen keken we op een tweetal mobieltjes rustig naar de Formule 1 en het Nederland elftal. Na de koffie slenterde we terug naar de bungalow en zagen we hoe Max vijfde werd in de grandprix van Canada en het Nederlands elftal onfortuinlijk de finale van de Nations leage verloor. Onder het genot van een afzakkertje (of 2,3,4….) werden de laatste instructies en afspraken voor de volgende dag doorgenomen, de stempelkaarten uitgedeeld en de wekker op 3:30 uur gezet. Met slechts een paar uurtjes slaap voor de boeg vertrok het hele gezelschap vervolgens naar de slaapvertrekken.
D-day was aangebroken en het was serieus vroeg. Met name onze pensionado had moeite om op gang te komen op dit voor hem erbarmelijk vroege tijdstip. Desondanks hees iedereen zich in de benodigde fietskleding en werden alle noodzakelijkheden ingepakt en in de bus geladen. Na een snel maar prima en grotendeels gesponsord ontbijtje vertrokken we richting startplaats Bolsward. Het schemerde nog en de weergoden leken ons niet echt heel goed gezind. lichte miezer regen en een donkere lucht verraade een pittig eerste deel van de tocht. Op de parking in Bolsward liep de spanning langzaam op. Iedereen was druk met het prepareren van zijn materiaal en vooral de vraag wel of geen regenjack hield de gemoederen bezig. Uiteindelijk waren we er klaar voor en reden we in peleton naar de startboog. De ervaren Elfstedentocht gangers fluisterde ons in dat de publieke opkomst nog wat tegen viel bij de start. Uiteraard speelde het matige weer daar een belangrijke rol in. De indrukwekkende massa aan fietsers die in de straten voor de start verzameld waren maakte uiteindelijk wel de nodige indruk. We schoven aan en wiel voor wiel rolden we langzamerhand richting de startboog, de eerste stempel te pakken en toen konden we los!
Los los……….de eerste kilometers bestonden met name uit colonne rijden met de vele mede fietsers. Zover als je vooruit kon kijken slingerde een lang uitgerekt lint aan fietsers voor ons uit. We settelde ons in de massa en zochten naar de juiste verhouding tussen inhalen, snelheid en bij elkaar kunnen blijven. Dat bleek al snel een uitdaging waar we de rest van de dag ook mee te maken hadden. Temeer omdat er tussen die duizenden fietsers ook een groot aantal met aanzienlijk minder begaafde stuurkunsten waren. Zo waren we binnen de eerste 15 km al getuige van de eerste glijpartij. Midden in het peleton ging iemand onderuit maar gelukkig kwamen alle DSE renners hier zonder kleerscheuren langs. De regen werd helaas niet minder en toen we wat meer open ruimte voor ons hadden kwamen we erachter dat we tot onze eerste koffiestop zeker 70 km wind op kop zouden hebben. We formeerde ons als groep, doken in elkaar en gingen het gevecht met de wind en de regen aan. Met vereende krachten hielden we een strak tempo aan en probeerde we tussen alle groepjes door te manouvreren. Met momenten, zeker op de uitgestrekte dijken, werden er heuze waaiers geformeerd en werd er op kop door sommige met de krachten gesmeten. Dat bleef niet onopgemerkt door andere fietsers en daarmee trokken we in ons kielzog een groot aantal lifters mee die door alle DSE inspanningen lekker uit de wind konden blijven. Inmiddels waren we de stempelposten Harlingen en Franeker al voorbij en naderde we de vierde stempelpost en tevens onze eerste stop Holwerd. In een grote boerenschuur zochten we de droogte op en lieten we ons de koffie met appelgebak prima smaken. We waren nu bijna op het keerpunt van de bovenste lus van de route en gelukkig ook bijna aan het einde van de wind op kop.
Met de vierde stempel op zak vervolgde we onze weg richting Dokkum met de laatste kilometers wind tegen. Bij Dokkum klaarde het weer gelukkig op en trok het wolkendek langzaam open en stopte het met regenen. Deze weersverandering en de wind in de rug deed iets met de sfeer en de moraal in de groep. Het tempo ging voorzichtig omhoog en we vlogen via Bursaard, Wyns richting de volgende stempelpost in Leeuwarden. We waren inmiddels ook een stuk bedrevener in het passeren van de overige deelnemers en we krikten daarmee de gemiddelde snelheid aardig op. Deze rit geen vermanende vinger van de wegkapiteins maar slechts een bemoedigende glimlach en een gebaar dat het goed was. We waren inmiddels Leeuwarden voorbij en reden richting Bolsward alwaar we richting de bus zouden gaan om te fourageren en eventueel om te kleden. De meeste arm stukken waren al uit en de regenjacks verstopt achter in de zakken van de blauw-witte DSE tenue’s. Met het doorkomen van de zon kwam ook het publiek langs de route tot leven. Overal langs de route stonden inmiddels enthousiaste mensen die ons toejuichde onder het genot van een hapje en een drankje. Vanuit voortuinen, balkons, cafe’s en zelfgebouwde tentjes. Vele high five’s deelde we uit aan de kinderen onderweg en her en der werden we getrakteerd op een goeie beat van de plaatselijke zanger dan wel DJ. Niet alleen het publiek kwam echter tot leven ook onze pensionado ontwaakte en ontpopte zich tot ieders verbazing als professioneel animator van de DSE groep. Met speels gemak wist hij niet alleen mede renners maar ook het publiek voor zich te winnen en mee in gang te krijgen. Bij het naderen van Bolsward hief hij de armen in de lucht en zweepte het publiek op met de fameuze woorden; “Bolsward laat je horen….” een golf van gejuich ging op vanuit het publiek en er was een traditie geboren.
Een paar rugzakken en jasjes lichter begonnen we na onze korte stop in Bolsward aan de laatste 90 km en de onderste helft van de route. De eerste stop op onze weg was Sneek en daar ontspon zich bij het binnenrijden een memorabel tafereel. Langs de kade met bootjes deed een DJ een verwoede poging om de mengite op het tegenover gelegen terras in beweging te krijgen. Vlak voor de stempelpost kwam onze groep tot een halt te midden van de DJ en het terras. Onze grote animator keek het fletse gebeuren aan en nam vervolgens het initiatief om, met opgeheven handen en uit volle borst, you’l never walk allone wat uit de speakers schalde mee te gaan zingen. Tussen de tekst door zweepte hij als ware volksmenner het terras op en binnen luttele seconden zong het gehele terras uit volle borst de evergreen van Lee Towers mee. Een magnifiek tafereel wat door de voorzitter op beeld is vastgelegd en waar in de overlevering van de DSE tourclub ongetwijfeld nog lang over na zal worden gesproken. Na dit prachtige moment en met de stempel van Sneek op zak reden we enkele kilometers later IJlst in. In het pitoreske dorpje stond de brug open en sloten we achter in de lange rij wachtende aan. De voorzitter wees op een klein cafe aan de andere kant van het water, Stadsherberg “het wapen van IJlst” prijkte er op de gevel, daar gaan we lunchen! Zo gezegd zo gedaan. We streken neer aan een lange tafel en na bestudering van de kaart had iedereen een voedzame en smakelijke lunch uitgekozen. Tijdens het eten bereikte ons het trieste bericht dat er een DSE renner (die op eigen gelegenheid de tocht reed en die bij de start onvindbaar bleek) in een accident verzeild was geraakt. Gelukkig was er slechts materiele schade en was er geen sprake van fysieke verwondingen.
Met de buikjes weer rond en het vochtniveau op pijl verlieten we IJlst op weg naar de volgende stempelplaats Sloten. Voordat we Sneek echt uitreden klonk vanuit het peleton nog 1x “Sneek laat je horen” wat opnieuw met enthousiasme werd beantwoord vanuit het publiek. We lieten Sneek achter ons en net voor Sloten ontdekte een oplettende renner een slag in het wiel van zijn voorganger. Besloten werd voorzichtig door te rijden tot de stempelpost in Sloten om aldaar de fiets aan een grondige inspectie te onderwerpen. In Sloten bleek dat er een tweetal spaken gesneuveld waren in het achterwiel. Niet gek als je bedenkt hoeveel krachten er vrij komen bij elke pedaalslag die deze betreffende renner maakt. Het beestachtige kopwerk tegen de wind in had zijn tol van het materiaal geeist. We melden ons bij de reparatietent alwaar de fietsenmaker van dienst ons verzekerde dat hij het euvel binnen een klein kwartier verholpen zou hebben. Aldus geschiede maar niet nadat de renner in kwestie een welgemeend advies kreeg van de fietsenmaker om met dit wiel niet al teveel kilometers meer te maken. De lagers waren versleten en de overige spaken stonden eveneens op knappen. De resterende 60 km van onze tocht durfde hij wel garantie te geven maar daarna niet meer. We rekende het astronomische bedrag van 5 euro af en vervolgende onze weg voor de laatste kilometers door een aantal zeer bekenden en klassieke steden.
We doorkruisten Oudewirdum, Stavoren en Hindelopen en overal werd het publiek door onze professionele annimator vakkundig opgezweept en lieten zij zich harder horen dan langs de gehele voorgaande route. Het publiek en onze animator genoten met volle teugen en de sfeer binnen de groep was geweldig zo vlak voor het einde van onze tocht. We reden dan ook onder luid gejuich en de klanken van “Its raining men” Workum binnen voor onze voorlaatste stempel. Iedereen was uitgelaten en enthousiast en toen we de markt in Workum opdraaide pakte onze animator in een spontane opwelling zijn fiets op om er een klein dansje mee te doen. Een aantal meter verderop sloegen we dit lachend gade en vertelde 1 van onze renners tegen een jonge dame in een Fryslan boppe trui dat dit al 220 km zo ging. Hij was dan ook van mening dat we de organisatie van de Elfstedentocht een tikkie moesten sturen van 100 euro als bijdrage aan het annimatiebudget van Tourclub DSE. De jonge dame bleek echter de plaatselijke verslaggeefster van Omroep Fryslan te zijn en zij wilde onze animator maar wat graag voor de camera en live in de uitzending hebben. Een kolderiek live interview met opnieuw een dansje met fiets was het gevolg en dat bleek zelfs thuis in Etten-Leur niet onopgemerkt gezien de foto’s die we van ons clubke op TV retour gezonden kregen.
Na deze enorme moraal booster en met een bak aan promotie voor alle Brabantse fietsers en in het bijzonder tourclub DSE stapten we weer op de fiets voor de laatste 12 km terug naar de finish in Bolsward. De wind stond weer op kop en dat deed wat met het tempo. Het DSE peleton brak met momenten en er kwamen lichte haarscheurtjes in het homogeen en gezamelijk rijden wat we de gehele dag goed vol hadden kunnen houden. De vermoeidheid en emotie sloeg onvermijdelijk toe maar dat hoort uiteraard bij dit prachtige evenement. Uiteindelijk hergroepeerde we als groep en reden we als een hechte club voor de derde en tevens laatste keer Bolsward binnen onder opnieuw gejuich en applaus dit keer voor de geleverde prestatie. Het voelde als een enorme opluchting toen we met de feesttent in zicht de laatste stempelpost door peddelde. Tussen de menigte stond Piet Paulusma iedereen binnen te halen en vol trots genoten alle renners van de ontvangst in Bolsward. De fietsen werder gestald en we baanden ons een weg door de menigte naar de tent op weg naar de laatste horde de kruisjes balie. Na inlevering van alle benodigde stukken kreeg een ieder van ons het felbegeerde kruisje overhandigd en daarmee hadden we allemaal officieel de 240 km van de 107de Friese Elfstedentocht uitgereden. Uiteraard werd dit gevierd met een goed (plastic)glas bier en bezegeld met een prachtige groepsfoto (inzet), WE DID IT!
Moe maar voldaan togen we met ons elfsteden kruisjes terug naar onze bungalow alwaar we onder het genot van nog een drankje vollop nagenoten van de geweldige ervaring die we zojuist met elkaar hadden beleefd. Een enkeling dook de sauna in om de spieren te kalmeren, strava werd geupdate, de eerste kudo’s ontvangen en ondertussen werden er pizza’s besteld en bezorgd vanuit Leeuwarden. De laatste restjes drank werden opgemaakt en bij de eerste renners vielen de luiken al snel dicht. De volgende morgen waren de spullen vroeg ingepakt en in de bus geladen. Onze pensionado/animator had in de ochtend aanzienlijk minder goesting tot animatie en rolde derhalve als laatste uit zijn bed. Het collectief besloot dat we onderweg zouden stoppen voor ontbijt bij de “Toekan”. Daar werden we hartelijk ontvangen en na het toewijzen van onze tafel doken we als uitgehongerde prof renners op het zeer uitgebreide en voortreffelijke ontbijtbuffet. Na een kleine 45 min snaaien en ruim voldoende koffie lieten we ons door de chauffeurs van dient in de stromende regen richting Brabant vervoeren. In de Europalaan aangekomen zat het avontuur dat Elfstedentocht heet er definitief op en gingen alle renners een ervaring en mooie verhalen rijker huiswaarts!