Verslag Luxemburg Etten-Leur 2024 “De lustrum editie”

Met dank aan Stephan van Ginneken voor het prachtige verslag……

TC DSE, en een Monsterlijke tocht,,,,,,,,
Op zaterdag 22 juni hebben 45 wielrenners de monstertocht Luxemburg-Etten-Leur
volbracht. Wielrenners van allerlei pluimage, jong, oud, recreant, iets fanatieker, maar
allemaal met 1 doel. Het volbrengen van deze gigantische mooie, maar vooral loodzware
tocht. De renners hadden zich, iedereen op zijn eigen manier goed voorbereid. En dat
was maar goed ook. 2800 hoogtemeters en de rit telde 323 km. Tel daarbij de barre
weersomstandigheden bij de start. De tempratuur van amper 9 graden, en de hevige
regenbuien tot 08.30. Dit alles maakte het tot een zware editie.
Na een fantastische diner, een voor sommige verstoorde nachtrust(iets met
tubaspelers) en een stevig ontbijt om 04.00 vertrokken de renners om 05.00 in de regen
vanuit Esch-Sur-Sure. Gesterkt door het gelijkspel van Oranje de avond daarvoor was
iedereen tot het bot gemotiveerd. Dit klusje ging men wel even klaren. De renners
moesten al snel gaan klimmen. Na 8 km was de Goesdorf aan de beurt. Na 20 km volgde
de Cote d`Alscheid. Deze 2 beklimmingen waren geen partij voor onze helden. Laat ze
maar komen, ik lust ze rauw zei Jos. De adelaar uit de polder had er duidelijk zin in.
Inmiddels was het harder gaan regenen, met containers kwam het uit de hemel. Voeg
daarbij de tempratuur van amper 7 graden, en men wist dat het zwaar werd, Gelukkig na
80 km de eerste pauze in Vielsalm. Voor de meeste het signaal om zich gaan te
verkleden. Droge kleren, pruimenvlaai en rijstevlaai waren het middel om dit monster
aan te pakken. En of het zo moest zijn het werd droog. Zo, die slag hebben we gewonnen
aldus een kranige 65 jarige deelnemer.
Mont-le Soie, le Rosier, Maquisard, en de Bay Bonnet allemaal beklimmingen uit het 2e
gedeelte. Het weer werd steeds beter, en werkte als legale doping op de deelnemers.
Tussendoor nog wat kleine beklimmingen. Deze werden ook genomen alsof het viaduct
in Effen werd beklommen. Het mooie was dat iedereen de gemaakte afspraak na leefde.
Niet voorbij de eerste auto en wachten op elkaar na elke beklimming. Wat mooi dat
iedereen zich daar aan hield. En dan een verassing, bijna bij rustpunt 2. Een omleiding,
met een vervelende lange pittige klim. Er bewust uitgehaald door de parcoursbouwer.
Maar ook deze onverwachte tegenstander werd verslagen. Het heldendom was
groeiende…..
Na een lekker gekruid soepje, en weer een lekker vlaaitje volgde aan het begin van de 3e
etappe de verschrikkelijke Halembaye. Wat een monsterlijke beklimming net onder de
voet van de st. Pietersberg. Met sommige stukken van 15%. Daarna volgde de
Slingerberg. Het monster was terrein aan het verliezen. De beklimmingen werden vanaf
hier korter en minder stijl. De renners wisten nu eenmaal, komen we bij het Kanaal dan
staan we op punten voor. Soms probeerde het monster nog wat tegen te stribbelen.
Maar de renners hadden een blok gevormd, niet met ons en zeker niet vandaag. Wij gaan
Etten-Leur halen. En dit meesterverbond was duidelijk merkbaar in het peloton.
Eensgezindheid straalde men uit. Met een lekker tempo ging men richting de laatste
rustplaats. Waar een lekkere pannenkoek met ijs en slagroom wachten. Deze rustplaats
in Ham, een wielercafe annex dorpshuis was een welkome gastvrije stop. De eigenaar
heette het peloton welkom en zwaaide ons ook weer uit. Deze geste had het peloton
nodig de laatste 80 kilometer. Een duwtje in de rug. Iedereen was het er over eens, we
gaan het halen. Tot hier nog geen uitvallers, uiteraard wat lekke bandjes. Maar dit werd
professioneel afgehandeld door Antoon. Wat een held ook. Een mechanieker met de
stuurmanskunsten van ene Max. En wat een parcourskennis. Bij elk dorpje wist hij wel
een verhaal. Dit maakte het ook dat wij gingen winnen van het monster. De
onverwoestbare begeleiding. Op elk rustpunt zorgde zei onder andere dat de tassen
klaar stonden voor de deelnemers. En verzorgde zei de renners met het nodige eten en
drinken daar waar nodig.
De plaatsnamen werden bekender, Turnhout, Merksplas, Hoogstraten(waar Jac nooit
meer koffie gaat drinken) en ja hoor Zundert. Het monster pruttelde nog even tegen, het
viaduct in Meer. Maar de renners lachte het monster uit. Maar nog nooit waren de
renners zo blij met het bordje Zundert. Bijna thuis, de adelaar uit de polder rook de stal
en de rest ook. Het tempo ging steeds hoger. De wegkapiteins sommeerde de renners
tot rust. Geen gekke dingen nu. Rustig naar DSE fietsen. En zo geschiede, genieten
riepen ze nog. Inmiddels op de Rijsbergseweg kreeg iedereen de kriebels. We hebben
het monster verslagen. Het monster begon bruut met veel regen, kou en steile en lange
beklimmingen. Het monster brulde niet meer. Hij vertrok zoals hij kwam, geruisloos en in
de nacht…….
Iedereen heeft het gehaald, wat een prestatie, hier en daar een traantje. Wat een
heldenonthaal. Mooi om te zien dat er zoveel de helden kwamen onthalen.
Renners en begeleiders, alle mensen eromheen, gefeliciteerd met deze prestatie.
Prachtig om te zien dat jullie deze klus hebben geklaard.
Sponsoren, wielrenners, begeleiders en vooral TCDSE bedankt voor dit feestje………